လြမ္းလိုက္တာသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ရယ္.................
Monday, May 25, 2009
လူတိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ရွိၾကမွာပါ။ ငယ္ငယ္ကပဲခင္ခင္။ ႀကီးမွပဲခင္ခင္ သူငယ္ခ်င္းဟာ သူငယ္ခ်င္းပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ဦးရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို တစ္ဦးက ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီး တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး အၿမဲနားလည္ ေပးတတ္ၾကပါတယ္။ က်မမွာလဲ ဟိုငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေပါင္းသင္းလာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိပါတယ္။ အရမ္းခင္ၿပီး အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ဟိုးငယ္ငယ္ ဘာဆိုဘာမွ မသိတတ္ေသးတဲ့ အျဖဴေရာင္အရြယ္ေလးမွာ ခင္ခဲ့ၾကတာ။ သူငယ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိ တတြဲတြဲပါပဲ။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေတြဟာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ စိတ္ကူးေတြယဥ္လို႔ေပါ့။ ငါတို႔ႀကီးလာလို႔ တကၠသိုလ္တက္က်ရင္ တို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ အတူတူတက္ၾကမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့လိုက္ရတာ။ က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ေက်ာင္းမွာတုန္းကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ဗရုတ္က်ခဲ့ၾကတာ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အတန္းထဲမွာဆိုလဲ အၿမဲဲေရွ႕ဆံုးခံုမွာပဲ ထိုင္ၾကတာ။ က်မမွတ္မိေနေသးတယ္။ က်မတို႕ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူ ဘဝမွာတုန္းကေပါ့။ က်မတို႕တစ္ဖြဲ႔လံုးက အၿမဲပဲေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္ေနက်ေလ။ က်မတို႔က (၆)ေယာက္အုပ္စု။ အတန္းထဲမွာ ခံုက ရိုးသံုးရိုးရွိတာ။ ေဘးရိုးေတြကေတာ့ တစ္ခံုကို ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ရတာ။ အလယ္ရိုးကေတာ့ တစ္ခံုကို ငါးေယာက္ထိုင္ရတာ။ အဲမွာပဲ ျပႆနာကစၿပီ။ က်မတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူထိုင္ခ်င္တာ။ ခံုကလဲ ငါးေယာက္ခံုျဖစ္ေနတာ။ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ငါးေယာက္ခံုကို ေျခာက္ေယာက္ အတင္းထိုင္ၾကတာ။ အတန္းပိုင္ဆရာမကလဲ ငါးေယာက္ပဲ ထိုင္ရမယ္ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္ကို ေရႊ႕ခိုင္းတယ္။ ဆရာမက်ပ္လဲ က်မတို႔ အတူထိုင္ပါရေစဆိုၿပီး အတင္းကို ထိုင္ေနတာေလ။ ေနာက္ဆံုး ဆရာမကို ေျပာလို႔မရေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေနာက္ဆံုးခံုကို ဆင္းေပးရွာတယ္။ က်မစိတ္မေကာင္း ျဖစ္လိုက္တာရွင္။ ဆင္းေပးခ်င္းဆင္းေပး က်မဆင္းေပးရမွာ။ က်မက ေနာက္က်မွေရာက္တာကို။ ေနာက္ေတာ့က်မလဲ က်မရဲ႕အေဒၚဆရာမဆီ ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ က်မတဲ့ တစ္ေယာက္ထဲရွိတယ္။ အေဒၚဆိုေပမဲ့ က်မရဲ႕အေမလိုပါပဲ။ အဲဒီ အေဒၚဆရာမဆီ အပူကပ္လြန္းလို႔ ေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာင္ က်မကိုသမီးထင္ၿပီး အေဒၚရဲ႕သမီးကို တူမထင္ေနက်တာ။ က်မရဲ႕အေဒၚက အတန္းကိုတာသာျပန္သြားၿပီးထိုင္ေနက်အတိုင္းသာ ထိုင္ေနပါတဲ့ သူေျပာလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တာ။ က်မရဲ႕အေဒၚက ဆရာမကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး က်မတို႔ မက်ပ္ရင္ၿပီးတာပါပဲတဲ့ ေျခာက္ေယာက္ထိုင္ခ်င္ရင္လဲ ထိုင္ပါတဲ့ေလ။ အဲလိုနဲ႕က်မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ခြဲစရာမလိုေတာ့ဘဲ အတူတူထိုင္လို႔ရသြားတာေလ။ ဘယ္သြားသြား ေျခာက္ေယာက္သား တပူးတြဲတြဲနဲ႕ေပါ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္က အလွဴရွိတာဝိုင္းကူ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းလစ္က်တာ။ ျမန္မာစာ ဆရာမအခ်ိန္မွာ ေရွ႕ဆံုးခံုတစ္ခံုလံုး ေပ်ာက္ေနေတာ့ ဆရာမက အတန္းပိုင္ဆရာမကို တိုင္တာေနာက္ေန႕က် အငါက္ခံက်ရတာ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူမခြဲဘူး ေျပာက်ေပမဲ့ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ကြဲကုန္က်တာပါပဲ။ ယဥ္ခဲ့ဘူးတဲ့ စိတ္ကူးေတြလဲ အကုန္ပ်က္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းေတြမတူေပမဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ (အထူးသျဖင့္သႀကၤန္လို ေက်ာင္းပိတ္ရက္)ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ေတြ႕ေနက်။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္က်ေတာ့ သႀကၤန္မွာေတာင္ ေတြ႕ဖို႔မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္တဲ့လူကေရာက္နဲ႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့ လူေတြက်ေတာ့လဲ ကိုယ္ကအားတဲ့အခ်ိန္ျပန္ေတာ့ သူကမအားနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုစံုညီညီနဲ႕ကို မေတြ႕ရတာေတာင္ ၾကာေနပါၿပီ။ လြမ္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းတို႕ရယ္။ ေနာက္ႏွစ္ သႀကၤန္က်ရင္ေတာ့ ငါတို႕တစ္ဖြဲ႕လံုးဆံုလို႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားက်မယ္ေလ။
(က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလို႔ေရးထားတာပါ)
(က်မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရလို႔ေရးထားတာပါ)
